Als kind wist ik al dat ik anders was. Terwijl andere kinderen speelden zonder zorgen, voelde ik alles intenser. Een boze blik van een juf kon mijn hele dag verpesten. Als iemand verdrietig was, kwam dat bij mij hard binnen. Ik herinner me dat ik vaak behoefte had aan rust, terwijl anderen juist energie kregen van drukte en lawaai. Ik hield van stilte, van (rustige) muziek, van mijn eigen wereld. Maar ik voelde me ook vaak onbegrepen. Waarom raakte alles mij zo diep? Waarom kon ik niet gewoon meedoen zoals de rest?